Roma mimarisi

ROMA MİMARİSİ = Avrupa'da yaklaşık on birinci yüzyılın ortalarından Gotik mimarinin ortaya çıkışına kadar geçerli olan mimari. Roma, Karolenj ve Otton, Bizans ve yerel Cermen geleneklerinin bir karışımı olan bu mimari, 10-11. yüzyıllarda manastırcılığın büyük ölçüde yayılmasının bir ürünüydü. Çok sayıda keşiş ve rahibin yanı sıra azizlerin kalıntılarını görmeye gelen hacıları barındırmak için daha büyük kiliselere gereksinim duyuldu. Yangına dayanıklılık için, ahşap konstrüksiyonun yerini kagir tonozlar almaya başladı. Romanesk kiliseler karakteristik olarak pencereler, kapılar ve revaklar için yarım daire kemerler; nefin çatısını desteklemek için beşiktonoslar veya çapraz tonozlar; tonozların dışa doğru itişini kontrol altına almak için birkaç pencereli masif ayaklar ve duvarlar; üzerlerinde galeriler bulunan yan koridorlar; nef ve çapraz sahının kesiştiği yerde büyük bir kule ve kilisenin batı ucunda daha küçük kuleler içeriyordu. Fransız kiliseleri genellikle daha fazla rahibi barındırmak için yayılan şapeller, ziyaretçi hacılar için kutsal apsisin etrafında ambülatuarlar ve kutsal alan ile nef arasında büyük çapraz sahınlar içererek erken Hıristiyan bazilika planını genişletmiştir.